Η λύση για το «προσφυγικό»:
Χαρτιά στους μετανάστες – Κλωτσιές στο αφεντικό
Λένε πως η τελική και πλέον επιτυχημένη εμπέδωση ενός νέου παραδείγματος έρχεται όταν το παλιό υπάρχει πλέον μόνο ως ανάμνηση- και ως τέτοια ξεθωριάζει. Για του λόγου το αληθές, το καλοκαίρι που μας πέρασε (το «σύντομο καλοκαίρι του ανθρωπισμού») είναι καταδικασμένο να υπακούσει στον παραπάνω γενικό κανόνα. Aκόμη καλύτερα, είναι καταδικασμένο να αναδείξει την πραγματική του υφή, πολύ μακριά από θεαματικούς θορύβους γύρω απ’ την «προσφυγική κρίση», πολύ μακριά απ’ το πώς έγινε αυτή αντιληπτή στα αυτιά και τα μάτια των υπηκόων. Εμείς απ’ την πλευρά μας έχουμε κάθε λόγο να ρωτάμε:
Θυμάται κανείς;
Θυμάται κανείς το χρόνια που προηγήθηκαν; Είναι η χρυσή δεκαετία του 90 της μαζικής κατανάλωσης με δανεικά, του «ο σώζων εαυτώ σωθήτω» και του «πατάω επί πτωμάτων». Τα πτώματα αυτά δεν ήταν ανώνυμα: η διαχείριση της εργασίας των μεταναστών- τριων εργατών- τριων υπήρξε το απαραίτητο συστατικό για να μπορεί αυτή εδώ η μηχανή να δουλεύει σωστά. Ο στρατός και οι μπάτσοι έγιναν οι επιτηρητές της, τα ντόπια αφεντικά έγιναν στρατός και μπάτσοι, ο μισθός πληρώθηκε με σφαίρες πολύ πριν η μαύρη εργασία γίνει σε τούτα εδώ τα μέρη ο άγραφος κανόνας.
Θυμάται κανείς τις πολεμικές επεμβάσεις των δυτικών κρατών «ενάντια στην τρομοκρατία» και μία άλλη «προσφυγική κρίση» που ποτέ δεν αναφέρθηκε ως τέτοια; Οι Αφγανοί, οι Ιρακινοί και όλοι όσοι κατόρθωσαν να φτάσουν στις «πολιτισμικές κοιτίδες», ένιωσαν στο πετσί τους το τίμημα της ζωής στις θερμές ζώνες των διακρατικών ανταγωνισμών.
Και αργότερα:
Θυμάται κανείς την θερινή και φθινοπωρινή σοφία του «δεν υπάρχουν μετανάστες, υπάρχουν μόνο πρόσφυγες»; Η παραπάνω στρατηγική γρήγορα πιστώθηκε στην συγκυβέρνηση Σύριζα- Αν.ελ, αν και η διατύπωσή της από το σύνολο του φάσματος του «δημοκρατικού τόξου», μπορεί να μας πείσει πως και πολλοί άλλοι παρουσίαζαν ανάλογες «φιλοπροσφυγικές» ανησυχίες. Ανησυχίες που κουβαλούσαν τις πιο υλικές των υποσχέσεων: τον γεωπροσοδισμό, τις χρηματικές ροές που επέτασσε η (γερμανικής προέλευσης) λογική των προσφυγικών ποσοστώσεων και τα όριά της στο περιβάλλον των ενδοευρωπαϊκών διακρατικών ανταγωνισμών, το διαδοχικό κλείσιμο των ευρωπαϊκών συνόρων (στην Ουγγαρία, τη Σλοβενία, τη Μακεδονία, πρόσφατα στη Σουηδία και αλλού), την αναστολή της συνθήκης Σένγκεν, το «να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, να μη ξεμείνουν εδώ».
Θυμάται κανείς την 9/12 στην Ειδομένη; Τότε που οι στρατο- αστυνομικοί μηχανισμοί του ελληνικού κράτους ανέλαβαν το έργο της εκκαθάρισης του καταυλισμού από 2.300 μετανάστες «οι οποίοι δεν εντάσσονται στο καθεστώς διεθνούς προστασίας των προσφύγων» (sic) , τη μεταφορά τους στο γήπεδο του Τάε Κβο Ντο στην Αθήνα και από εκεί στο γήπεδο χόκει στο Ελληνικό και στο κέντρο κράτησης στην Κόρινθο. Θυμάται κανείς τα σύνορα που κλείνουν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που (ξανά)ανοίγουν ως «προαναχωρησιακά κέντρα» ; Θυμάστε τη συνέχεια των αποτρεπτικών κατευθύνσεων της κρατικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής;
Θυμάται κανείς τα hotspots, την «ανθρωπιστική» λύση για το προσφυγικό «δράμα»; Η δημιουργία μιας τεράστιας βάσης πληροφοριακών δεδομένων αναφορικά με τις ζωές των μεταναστών- τριων, τις χώρες καταγωγής, τις συνθήκες και τους τρόπους διαφυγής ή ό,τι άλλο θα μπορούσε να φαίνεται και να είναι χρήσιμο αποτελεί έναν διαρκή και διακαή πόθο για τα αφεντικά μας. Οι σχετικές οδηγίες κάνουν λόγο ακόμα και για μεθόδους ανάκρισης, οι οποίες θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποκαλύψουν (και να προλάβουν) τρομοκρατικές διασυνδέσεις, δίκτυα λαθροδιακίνησης κτλ. Τα κομμάτια του παζλ μοιάζουν σιγά σιγά να συγκεντρώνονται: ο έλεγχος της μετανάστευσης, ο παραγωγικός έλεγχος της εργατικής δύναμης σε κίνηση, αποτελεί εδώ και 15 χρόνια το δίδυμο αδερφάκι της αντι- τρομοκρατίας με τους ίδιους μηχανισμούς να διευθύνουν και να συντονίζουν είτε τη μία είτε την άλλη. Ο περίφημος νέος Frontex, η Europol, η Eurojust, οι έλληνες λιμενόμπατσοι και καραβανάδες δουλεύουν και θα δουλεύουν (όλο και περισσότερο) προς αυτή την κατεύθυνση.
Θυμάται κανείς τους δολοφονημένους στον πάτο του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου; Θυμάται κανείς τις νεκρές γυναίκες και τους νεκρούς άντρες στη Μέση Ανατολή;
Υπάρχουν κάποιες και κάποιοι που έχουν κάθε λόγο να θυμούνται. Είναι οι μετανάστες εργάτες και οι μετανάστριες εργάτριες, είναι οι δικοί τους νεκροί, οι φίλοι και τα αδέρφια τους, είναι οι δικοί μας νεκροί, οι φίλοι και τα αδέρφια μας. Είναι οι εξεγερμένοι κρατούμενοι στο κέντρο κράτησης κορίνθου, οι ίδιοι που και στην Ειδομένη έδειξαν να αναγνωρίζουν καλύτερα απ’ τον καθένα τα σύνεργα του νέου ολοκληρωτισμού όπως και αν αυτά παρουσιάζονται. Είναι ο πλούτος των εμπειριών που αποκομίζει το πολυεθνικό προλεταριάτο όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις πιο βάναυσες εκδοχές της καπιταλιστικής καταστροφικής μηχανής.
Η πολιτική υπεράσπιση των μεταναστών εργατών είναι ο δρόμος και ο τρόπος για τη συλλογική μας ανατίμηση.