Μετά τις πρόσφατες επιθέσεις στο Παρίσι, 10.000 στρατιώτες θα επιβάλλουν την «ελευθερία της έκφρασης» (και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει) στους ανεπίδεκτους» γάλλους μουσουλμάνους
Οι «μυστηριώδεις» και ύποπτες επιθέσεις στο Παρίσι –υποτίθεται πως- έρχονται να επιβεβαιώσουν για μια ακόμα φορά το πολυχρησιμοποιημένο σενάριο της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Κι πως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, εκείνοι που έχουν την εξουσία και τη δύναμη να υπαγορεύουν αυτό το «σενάριο» ξανά και ξανά, είναι σε θέση να υποδεικνύουν και το «τι πρέπει να γίνει». Κι όλοι/ες ξέρουμε τι έγινε σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν. Ξέρουμε επίσης και τι γίνεται ακόμα στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και μια σειρά άλλες χώρες του πλανήτη, όπου τα πρωτοκοσμικά κράτη έχουν χώσει βαθιά τα χέρια τους στο αίμα των ντόπιων μουσουλμανικών πληθυσμών. Και καταλαβαίνουμε καλά τι πρόκειται να συμβεί και τώρα: η γενικευμένη ισλαμοφοβία στοχεύει πλέον καθαρά και τους μουσουλμάνους που ζουν στα ευρωπαϊκά κράτη, κάτι που ήταν πάγια επιδίωξη των κατά τόπους στρατο/αστυνομικών συμπλεγμάτων ασφάλειας. Ακόμα λοιπόν κι αν δεν υπήρχαν επιθέσεις του τύπου “Charlie Hebdo” θα έπρεπε σίγουρα να εφευρεθούν -όπως πιθανόν και να συνέβη (και) σ’ αυτή την περίπτωση.
Μπορεί λοιπόν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να επαίρονται και να πιστεύουν πως διαδηλώνοντας με το σύνθημα «είμαστε όλοι Charlie», θέλουν να διατηρήσουν ζωντανό το πνεύμα του πάλαι ποτέ Διαφωτισμού. Καθώς όμως οι διαδηλώσεις αυτές ανακηρύχθηκαν από τα media ως «οι μεγαλύτερες στη Γαλλία, μετά τον Β΄Παγκόσμιο», επιβεβαιώνεται –με ένα διαβολικά αντεστραμμένο τρόπο- κάτι πολύ διαφορετικό: όπως πριν 70 χρόνια, έτσι και σήμερα, η ιστορία των αφεντών αυτού του κόσμου συνεχίζει να γράφεται πρώτα απ’ όλα με το μολύβι των όπλων -και όχι μ’ εκείνο των σκίτσων. Μ’ αυτά τα δεδομένα όποιος αγνοεί την συγκυρία του κρατικού και καπιταλιστικού γίγνεσθαι, όποιος κάνει πως δεν βλέπει την ολοκληρωτική μεταχείριση δεκάδων εκατομμυρίων μουσουλμάνων στις χώρες καταγωγής τους αλλά και τον «πολιτισμένο κόσμο», δεν είναι εντελώς απίθανο να νιώθει έως και «σταυροφόρος της ελευθερίας της έκφρασης». Άλλωστε η ιστορία είναι γεμάτη με «χρήσιμους ηλίθιους»…